Traditioneel kun je "informatie" presenteren op twee manieren: op een systematische manier zoals bij een encyclopedie, of op een verhalende manier zoals bij een boek. Je kunt bijvoorbeeld een geschiedenis schrijven over het communisme, waarbij je puur de feiten presenteert op jaartal (Oktober 1917: Lenin ontketent een revolutie) of je kunt van alle feiten een sluitend verhaal maken (George Orwell"s Animal Farm).

Er zijn echter ook mengvormen, zoals een krant. Een krant is eigenlijk maar een vreemd ding: het is namelijk in beide categorieën in te delen. Van de ene kant is een krant systematisch: het is een verzameling nieuwsfeiten over één bepaalde dag, geordend op belang (het belangrijkste nieuws op de voorpagina), en op categorie (de verschillende katernen). Maar van de andere kant is een krant verhalend: altijd moet worden gezocht naar de "menselijke aansluiting". Een krant introduceert daarom "ooggetuigenverslagen" en "interviews met de betrokkenen" om een krantenbericht te veranderen van een opsomming van feiten in iets levendigs.

Vanwege de duidelijke keuze voor een systematische of een verhalende aanpak is "Het ideale boek" of "De ideale kaartenbak" makkelijk te visualiseren: als je een spannend en meeslepend verhaal leest heb je een geweldig boek, en als een kaartenbak uitblinkt in een eenvoudig zoeksysteem en bovendien nog actueel is heb je de ideale kaartenbak.

Bij een krant zijn die "eigenschappen" veel moeilijker vast te leggen. Als je een krant hebt met prachtig geschreven achtergrondverhalen maar geen actueel nieuws, wat ook nog eens willekeurig is ingedeeld, zal niemand het lezen. Een krant met alleen de nieuwsfeiten van die dag ingedeeld volgens een rigide schema is al net zo oninteressant.

De balans tussen die twee eigenschappen is daarom cruciaal. Een ideale krant heeft een heldere indeling, waarbij de artikelen de feiten dusdanig presenteren dat de lezer zich kan verplaatsen in de "hoofdpersoon" van het "verhaal".

Hoe ver je moet gaan met het "dramatiseren" van die feiten is een kwestie van smaak.

Veel mensen zeggen vaak dat ze willen dat de feiten objectief gepresenteerd worden, dat er niet gedramatiseerd mag worden. Ik ben het daar niet mee eens: je moet integer omgaan met "de waarheid", maar als je een krant hebt met artikelen die je nooit kwaad maken of laten lachen zou ik die krant niet lezen. Een krant moet durven om af en toe over het randje te gaan: een artikel te presenteren waar de balans doorslaat naar de systematische of verhalende kant. Een krant moet af en toe haar lezers op de proef stellen.

Daarom wil ik helemaal geen ideale krant. Ik wil verrast worden.