Stilte
Gisteravond was er bij RAM, het VPRO-cultuur programma, een mooie en inspirerende thema-avond over het thema ‘stilte’.
Er was ondermeer een filmpje waarin een kunstenaar en een dichter plekken lieten zien die zij opzochten om te schrijven, dan wel te dichten. Elly de Waard, de dichter, liet een stuk muziek horen van, naar ik meen, Philip Glass waarin zij ‘stilte’ vond. Wat ik zo mooi vind is dat mensen die muziek aan anderen laten horen zich nooit, op geen enkele manier, raad weten met het hun houding.
Ook bij Elly de Waard was dit fenomeen weer duidelijk te zien: ze rommelt een beetje met haar bril, loopt te ijsberen op haar rode tapijt, terwijl ze zich ook bewust is van de camera die aanwezig is. Toevallig zag ik hetzelfde fenomeen ook bij ‘Netwerk’: een fan van de Havenzangers wil voor de camera een nummer opzetten en loopt te stuntelen met het afspeelapparaat, waarna het verkeerde nummer uit de speakerboxen klinkt. “Shit, verkeerd nummer. Kan dat ding even uit?” vraagt ze aan de cameraman, waarna ze ondanks dat verkeerde nummer toch nog opmerkt: “Maar dit is ook een goed nummer hoor!”.
Heeft u zelf wel eens plaat opgezet voor iemand anders? En wist u hoe u moest gaan staan zonder dat het er raar uitzag? Je zet zo’n plaat op, kijkt een beetje naar de grond en hoopt dat het nummer niet al te lang duurt.
Maar goed, we dwalen af. In het RAM-programma was ook nog een ander mooi filmpje over het thema ‘stilte’: Wim Emmerink, een dove man, maakte gebarentaalpoezië. Het enige wat we over het gedicht weten is dat het over “groei” gaat, maar ook zonder die omschrijving zijn de wilde armgebaren van Emmerink voldoende om te beseffen wat zijn onderwerp is.
Samengevat dus een bijzonder verdienstelijke aflevering van dit cultuur-programma. Voor wie het nog eens wil zien: aanstaande Maandag om 14.37 wordt het herhaald op Nederland 3.