Blog archives

Een deconstructivistische kijk op het Smurfenlied van Vader Abraham

5 comments

Iedereen die ooit het Smurfenlied (7 weken op nummer één in 1977) op elpee had heeft zich ongetwijfeld afgevraagd hoe Vader Abraham toch die smurfen zo ver kreeg dat ze voor hem wilden zingen. Wellicht was u zo pienter om uw platenspeler op een lager toerental te zetten, of wellicht dat u zelfs handmatig aan de plaat heeft gedraaid om het geheim te ontdekken: de smurfen zijn Vader Abraham zelf!

Nu, bijna dertig jaar na het eerste verschijnen van de plaat, gaat dat natuurlijk veel makkelijker. Met een programma als Adobe Audition (voorheen Cool Edit Pro) is het erg eenvoudig om te achterhalen hoeveel langzamer Vader Abraham zijn bandrecorder moest laten opnemen om als een smurf te klinken (0,667 keer zo langzaam, om precies te zijn).

Maar een dergelijk programma biedt natuurlijk ook ongekende mogelijkheden: de stem van de smurfen kan weer veranderen in die van Vader A., maar andersom kan het ook (door het 1,5 keer sneller af te spelen). Op die manier heb ik eens gekeken wat er zou gebeuren als Vader Abraham klonk als een smurf, en de smurfen als Vader Abraham.

Hieronder eerst ter vergelijking een fragment van het originele nummer:

Goed, dat kent u vast nog. Hieronder hetzelfde stukje, maar dan met Vader Abraham in de rol van de smurfen en vice versa:

In deze bewerking verandert de context van het nummer beduidend: in plaats van dat Vader Abraham de smurfen aan een kruisverhoor onderwerpt gebeurt het tegenovergestelde: we worden als het waren gedwongen om het verhaal te bekijken vanuit de positie van een smurf.

Het wordt griezeliger als we de smurfen helemaal eruit filteren en alleen Vader A. aan het woord laten:

Hier horen we hoe de zanger waarschijnlijk bij de opnames heeft gezeten: in zijn opnamestudio terwijl hij tegen zichzelf aan het praten was. De hele context van de dialoog valt weg, wat enigszins doet denken aan het experiment waar de strip Garfield werd ontdaan van de tekstballonnen van de kat en we plots een pijnlijk, deprimerend, Samuel Beckett-esque verhaal krijgen over een man (Jon) die eenzaam tegen zijn kat zit te praten (zie ook Farfield).

Ten slotte nog het meest herkenbare onderdeel van het nummer: het lalalalalalalalalala waarme Vader A. zijn plaatje bijna voor de helft volzong. ‘Ontsmurft’ wordt dit een soort dronken zeemanskoor:

Als u nog steeds niet het idee hebt dat u Vader A. ook goed kent: bekijk zijn cyberstek op het internet. Behalve dat zijn hits van dertig jaar geleden zijn lijkt zijn website eveneens uit een geschiedenisboekje te komen: het lettertype had zo gebruikt kunnen worden in Star Trek en de kleurstelling zwart-goud-blauw was vast erg hip in 1996.

Add a comment

5 comments

Leave a comment