Als je muziek luistert heb je daar lang niet altijd een beeld bij. In vervlogen tijden stonden muzikanten nog ruig op de voorkant van de lp-hoes, en kon je uren wegdromen bij je helden. Tegenwoordig heb je internet, dus echt een excuus heb ik niet, maar ik had toch geen flauw idee hoe de leden van The Arcade Fire er uit zagen. Als ik luisterde naar Funeral, hun eerste langspeelplaat en een van de muzikale hoogepunten van 2004, had ik het idee dat het waarschijnlijk een stuk of vier, wat gothic-achtig ogende, mannen zouden zijn, met een klein iel mannetje als leadzanger.

Afgelopen Donderdag, 12 Mei in Nighttown Rotterdam werd ik echter nogal verbaasd door het uiterlijk van de band: de leadzanger was geen iel mannetje (wat je van zijn zang zou kunnen verwachten), maar een gigantische boom van twee meter. En het gezelschap bestond uit maar liefst zeven, wild geklede, mensen die er eerder uitzagen als een hippieclan dan een gothicband. Al vanaf het eerste nummer gingen ze er tegenaan op een manier die ik eigenlijk alleen eerder heb gezien bij bands als The Polyphonic Spree en de Flaming Lips: met een gigantisch geloof in hun eigen muziek en een onvermoeibare drang om dat over te brengen op hun publiek.

Tijdens de show viel op dat de leden van The Arcade Fire veel bezettingswisselingen hadden. Bij elk nummer renden ze over het podium om te wisselen van instrument. De drummer werd gitarist, de accordeonist drummer, en van bepaalde bandleden kon ik niet eens bepalen wat nou precies hun hoofdinstrument was. De enige uitzondering hierop was de violiste, die op een dusdanige manier opging in haar spel dat het haar blijkbaar niet deerde dat iedereen haar gekke bekken en wilde gebaren zag.

Ze was overigens niet de enige violist. Het voorprogramma, Final Fantasy, bleek gewoon mee te doen tijdens het optreden. Zijn voorprogramma was een goede keuze van de band: Final Fantasy maakte bijzondere muziekcollages met behulp van alleen zijn viool en een soort tape-loop effectpedaal, waarmee hij telkens live een loopje maakte waar hij weer overheen begon te spelen. Een mooie combinatie van Nick Drake-achtige melodieën en vocalen die een beetje deden denken aan Patrick Wolf, waar Owen Pallett (zoals Final Fantasy echt heet) mee bevriend is. En net op het moment dat zijn muziek een beetje pit begon te missen verscheen de helft van de hoofdact op het podium om mee te spelen bij een verrassende versie van Mariah Carey’s(!) Fantasy.

Terug naar die hoofdact. Hun set bestond uiteraard uit zo’n beetje alles van debuutplaat Funeral, en verder een aantal (mij) onbekende nummers. Een aantal nummers die op plaat wat minder uit de verf kwamen (zoals Haïti) werden hier in een beter arrangement gestoken. En de beste nummers van de plaat (zoals Tunnels, Rebellion (Lies) en Laika) waren (voor mij) in ieder geval goed genoeg voor kippenvel.

Mijn enige kritiekpunt op het concert is eigenlijk dat ze, ondanks hun inzet en omvang, te weinig afweken van de versies die op plaat stonden. Zo af en toe werd er wel een beetje geïmproviseerd, maar meestal waren de gitaarsolo’s en zelfs de kleine snikjes van de zanger identiek aan de plaat. Ook had het concert wel wat langer mogen duren (met wellicht wat meer onbekend werk), maar goed, ze hebben pas één plaat uit.

Plaat en concert maken dus erg nieuwsgierig naar wat deze jonge band ons de komende jaren nog gaat brengen.

Add a comment