Het lijstje 2008
Op de valreep toch nog dat waar elke (voornamelijk mannelijke) muziekliefhebber zijn jaar mee afsluit: het BESTE en het MOOISTE op muziekgebied van het afgelopen jaar. Het lijkt de afgelopen jaren een beetje op en neer te gaan, ik vond 2006 eigenlijk maar zo-zo, maar 2007 een heel aardig jaar, en dus raad u het al: ik vond 2008 enigszins tegenvallen.
Maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Hieronder mijn lijstje. De linkjes gaan naar een (voor het album) representatieve videoclip op YouTube (genoemd tussen haakjes).
- Lil Wayne – Tha Carter III (Got Money)
Ik hoor mensen al jaren roepen dat hiphop het enige genre is wat echt vernieuwt. Tha Carter III geeft die mensen zeker gelijk, want het is het enige album in zo’n beetje deze hele lijst wat niet teruggrijpt op bestaande genres of ideeën. Wayne rapt met een losse virtuositeit zich door de nummers heen alsof hij een broodje met pindakaas aan het smeren is, zo makkelijk en simpel komt het er allemaal uit. Maar het resultaat is er niet minder om. Dat deze plaat ook nog eens hoog in de commercieële top 40 (zowel in Nederlands als daarbuiten) heeft gescoord stemt me enigzins hoopvol over de massa: misschien hebben die dan toch nog smaak. - Cut Copy – In Ghost Colours (Far Away)
Cut Copy doet (zoals ik hierboven al zei) natuurlijk weinig nieuws: het is gewoon elektropop zoals The Rapture die bijvoorbeeld ook al jaren maakt. Maar ze doen dat wel erg goed, en met hele dansbare beats en melodietjes. - Portishead – Third (Machine Gun)
Kan een band na bijna tien jaar niks te hebben uitgebracht toch niet iets uitbrengen wat niet alleen teruggrijpt op hun oude platen, maar wat ook nog eens goed is? Ja, dat kan. - The Bug – London Zoo (Skeng)
The Bug (of Kevin Martin, zoals hij eigenlijk heet) is al meer dan een decennium actief in de dub(step) en hiphop scene. London Zoo bevat heel veel gastrappers/zangers maar heeft toch een interessante consistentie. Net zoals Cut Copy, heel dansbaar. - M83 – Saturdays = Youth (Kim and Jessie)
Het doet me deugd dat je sinds enkele jaren weer schaamteloos kan zeggen dat de jaren tachtig gaaf zijn. Dat zijn ze namelijk ook. M83 lijkt vooral inspiratie te putten uit de melancholie en jeugdcultuur van die tijd, en dat verwerken ze in een plaat die, net zoals Disco Romance van Sally Shapiro (2006), helemaal op z’n plaats zou zijn in de jaren tachtig, maar toch in de jaren nul is uitgebracht. - Gorki – Voor Rijpere Jeugd (Veronica komt naar je toe)
Luc de Vos, het brein achter Gorki, kan eigenlijk geen slechte muziek maken. Hij kan alleen briljante of iets minder briljante muziek maken. Helaas is Voor Rijpere Jeugd iets minder dan Homo Erectus uit 2006 door de iets minder consistente kwaliteit op het album (United Kashmir: nee, sorry). Maar toch: het blijft Gorki, dus het is goed. - Lindström – Where You Go I Go Too (The Long Way Home)
- Wolf Parade – At Mount Zoomer (Language City)
Er zijn veel mensen die deze plaat een grote tegenvaller vonden in vergelijking met Apologies to the Queen Mary uit 2005. Toegegeven, het is weinig vernieuwend en lijkt veel op die voorganger, maar een goede plaat is het toch echt wel. - Vampire Weekend – Vampire Weekend (A-Punk)
Als ik dit lijstje begin 2008 had gemaakt had deze plaat hoger gestaan. Het is zo’n typisch geval van een plaat die heel erg leuk is, maar die maar een lage herspeelbaarheid heeft. De Afrikaans-achtige gitaarloopjes gaan na een tijdje toch een beetje vervelen. - Bonnie ‘Prince’ Billy – Lie Down in the Light
- Crystal Castles – Crystal Castles (Crimewave)
Een pakkende combinatie van Nintendo 8-bit melodietjes met een hoop geschreeuw en gedoe zoals op Silent Shout van The Knife (2006). - Fleet Foxes – Fleet Foxes / Sun Giant EP (White Winter Hymnal)
- Amadou & Mariam – Welcome To Mali (Sabali)
- Clark – Turning Dragon (For Wolves Crew)
- Hercules And Love Affair – Hercules And Love Affair (Blind)
Ook wel een klein beetje een teleurstelling. De combinatie jaren-negentig-house + Anthony (van the Johnsons) is natuurlijk heel gaaf (vooral op de zomerhit van 2008: Blind), maar de rest van de plaat valt toch een beetje tegen. Een paar andere leuke nummers, maar het grootste deel lijkt deze plaat toch vooral een grappige eenmalige poging te zijn.
Teleurstelling van het jaar: dEUS – Vantage Point
Wie had gehoopt op een terugkeer naar de vorm van dEUS rond The Ideal Crash of In a Bar, Under the Sea komt op Vantage Point helaas bedrogen uit. Er staan een paar redelijke nummers op (Slow, The Architect) maar het grootste deel laat toch voornamelijk vergane glorie horen. Jammer.
En voor nog meer lijstjes: zie ook mijn lijstjes van 2005 en 2004, Ook leuk: de lijstjes van Pitchfork, Tiny Mix Tapes, File Under, OOR, KindaMuzik, DOA, Voer voor Melomanen, Drowned in Sound, Spin en Metacritic.